W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?» On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie».

Odmienić się i stać się jak dziecko? Jezus zaraz wyjaśnia, że to znaczy uniżyć się. Bo dzieci się nie wywyższają, lecz ufnie słuchają dorosłych, którzy im mówią: zrób tak, nie rób tak, tego nie wypada, tamtego nie zapominaj, powiedz ładnie "dzień dobry". Dziecko chłonie z postępowania i ze wskazówek rodziców, nauczycieli, rodzeństwa.

Ale nam, dorosłym, trudniej chłonąć z pokorą i elastycznie. Już w pewnym momencie życia wolimy po swojemu, wg swoich wypracowanych kolein. Mam swój obraz siebie, świata, ludzi, Boga. Nie będzie mi ktoś dyktował, jak mam żyć i co mam robić. Nikt nie zrobi tego, tamtego, owego lepiej, niż ja. Pozwolić się komuś pouczać? Brrr, nieprzyjemne. No, może tylko najbliższym przyjaciołom mogę pozwolić. Ale tylko tyle.

Odmienić się, czyli uniżyć się jak dziecko. Trudne wezwanie, ale realizowalne, skoro Jezus zaprasza. Nawet, jeśli mamy do przepracowania tonę pychy i dwie tony przyzwyczajeń - to jest możliwe. Na Jego Słowo.

Tylko ... czy chcemy?

Marysia