Ksiądz Twardowski od pięciu lat chodzi po niebie. Może się cieszy, że ktoś jeszcze czyta Jego wiersze i na chwilę się zamyśli. I na przykład przyśpieszy z miłością, choć diabeł podpowiada, że jeszcze zdąży. Albo w najbliższą sobotę poleci do lasu, bo jednak z tymi wyjściami z nieba to chyba lipa.

Drzewa 

Brzozo nazbyt wieśniacza aby rosnąć w mieście

dyskretny grabie w sam raz na szpalery

jarzębino dla drozdów dzwoniących i szpaków

akacjo z której nie złote tylko białe miody

olcho co jedna masz przy liściach szyszki

głogu co chronisz gajówkę krewniaczkę słowika

jesionie co pierwszy tracisz liście zbliżając nam jesień

Poproście Matkę Bożą, abyśmy po śmierci

w każdą wolną sobotę chodzili po lesie

bo niebo nie jest niebem jeśli wyjścia nie ma

(gajówka to drobny ptak z gatunku pokrzewek – MP)

Ksiądz Twardowski wielu wierszy nie napisał. Wszystkie nosił w sobie, ale przecież musiał też spać i spowiadać grzeszników, wiem, bo widziałem.  

Zamiast męki z pacierzem, dziś albo jutro (w rocznicę wniebowzięcia księdza Jana), trochę szybciej z tą miłością bądźmy.

                                                    ks. M. Puzewicz