Ojciec F. Jalics, węgierski jezuita, jest przekonany, że przyroda to mistrzyni kontemplacji. Dlatego na początku drogi duchowej, którą proponuje, zaprasza ludzi na łono przyrody. Tam mają się uczyć zatrzymywać na tym, co dla człowieka najbardziej pierwotne i naturalne: na prostym zmysłowym postrzeganiu rzeczywistości.

Idź więc na spacer, tak jak zwykle to robisz. Gdy twoją uwagę zwróci na przykład jakieś drzewo albo kwiat, zatrzymaj się. Patrz. Zwyczajnie zwróć na nie całą swoją uwagę. Zaraz pojawi się wiele myśli. Ty jednak nie pytaj, co to za drzewo, ile ma lat, kto je i po co zasadził, jakie korzyści mogłoby ci dać. Pozwalaj myślom, wyobrażeniom, uczuciom przepływać przez ciebie jak obłoki na niebie. Ty nie przywiązuj do nich uwagi. Łagodnie i spokojnie powracaj do postrzegania tego oto drzewa. Pozwól, by ono na ciebie oddziaływało. Nie przetwarzaj tego drzewa swoimi myślami, niech ono będzie takim, jakim jest. Nic nie musisz uzyskać, niczego osiągnąć. W całej prostocie i bezinteresowności bądź przed tym oto drzewem. Słyszysz śpiew ptaka, albo muśnie cię przyjemny wiatr, albo poczujecie jakiś zapach? Nie pytaj się siebie, co to za ptak, albo z której strony wieje wiatr. Ciągle powracaj do postrzegania. Pozwól sobie na proste bycie, na przyjmowanie wszystkiego, co chce do ciebie przyjść od tego, co postrzegasz.

Postrzeganie zakłada wielki szacunek wobec rzeczy. Nic z nimi nie robimy, pozwalamy, by były sobą, by mówiły same za siebie. To jest istota kontemplacji: pozwolić sobie być sobą, pozwolić światu być światem, pozwolić Bogu być Bogiem. Bóg tak stworzył rzeczy, że są dobre. Bezinteresownie postrzegając, odpowiadamy na bezinteresowny Boży dar. Może się wtedy ujawnić dobro rzeczy, objawić ukryte w nich znamię Chrystusa. A gdzieś w sercu rodzi się zachwyt i radość samego Boga z czasów stworzenia: I widział Bóg, że wszystko, co stworzył, było bardzo dobre...

Jacek Poznański SJ, Przyroda, mistrzyni kontemplacji

mb