Pukanie PDF Drukuj Email
Anna Zawadzka: Zamyślenia
środa, 22 czerwca 2011 20:00

Stoisz przed moim progiem, pukając.
Czekasz
     - w osobie męcząco potrzebującej wsparcia:
       słowem, uchem, groszem; różnie bywa
     - w przykurzonym tekście Pisma
     - w zaproszeniu do modlitwy poza litanią próśb.
Pukasz delikatnie
     (nadal woląc przychodzić w cichym powiewie,
     nie w burzy i wichrze?)
dziś, to mało praktyczne.
Zrozum, Gościu,
my reagujemy na mocne uderzenie
harfę i cytrę
     (pięknie, przyznaję, brzmiały w psalmach)
więc harfę, cytrę, jakieś skrzypce czy flety
zastępujemy perkusją,
odziewając się w hałas,
jak w pancerz,
tak już jest.
Powinieneś pukać głośniej.
Nie muszę chyba przekonywać,
że otworzyłabym!
"Gość w dom..." i tak dalej,
jakże byłoby miło.

Zgoda na wizytę,
jeśli ją dobrze ustawię,
nie grozi zresztą, właściwie, niczym
mojej dobrze zakonserwowanej
zgodnej zarazem z aktualnie panującymi wzorami
osobności.
Prawo, z kolei, do wolności
spotkania z tobą
mam zagwarantowane:
mnie na nim zależy
ale bardziej - Tobie.
Więc...nie odejdziesz, prawda?
Zaczekasz przed progiem?
Na pewno.
Na pewno.
Przecież wiesz, jak bywa:
     niedobory czasu
                            dyspozycji psychicznej
                            czy fizycznej
     kurze jeszcze nie starte
     a nawet jakiś śmieć w kącie
     brak bibułkowych girland
     napisu: "Serdeczne powitanie"
     lub "Bardzo serdeczne"
     trzeba czekać.
Czekasz.
Pukasz.
Póki żyję.

Anna Zawadzka

Zmieniony: środa, 22 czerwca 2011 20:25
 
RocketTheme Joomla Templates